hayatımı mahveden ilişkimi anlatıyorum

...

son sözlerini söylerken sevgisinin acizliğinden kurtulup
nefretinin hiddetine bürünmüştü,
ağlaması durmuştu,
önceden hazırladığı konuşmayı, giriş gelişme bölümlerini çok istediği gibi olmasa da
sonuç bölümünde tam istediği gibi bitirmişti,
ağlayışının kalıntılarını temizliyordu gözünden,
ben hala sessizce ağlıyordum karşısında;
-ben yaşayamam böyle, sensiz yapamam
-yaşarsın, yaşarız, yaşamak zorundayız,
-bizim için başka bir çare yok, ben bu güvensizlikle asla huzurlu olamam,
-senin attığın her adım şüphe yaratacak bende ve asla o güveni bir daha oturtamayacaz,
-hem ben seviyorum diyorsam da affetmiş falan değilim seni, sakın öyle de düşünme,
-bu affedilmez hatan ve benim asla yeniden oluşamayacak olan güvenim nefes bile aldırmaz bize.
söyleyecek tek bir kelime bile bırakmamıştı,
tüm açık kapıları kapatmıştı,
dedemi kaybettiğim günkü gibiydi o anki acım,
daha beteri,
karşımda, yaşantıma dair tek,en anlamlı şey,
kayıp gidiyor ellerimden,
üstelik;
beni sevdiğini söyleyerek..