babasız büyümek

hayatın bi insana atıp atabileceği en büyük kazıktır. hele ki yaşayan bir babanın yokluğunu kabullenmek zorunda kalmışsa insan. öyle yoktur ki o baba, öyle can yakmıştır ki ölmüş olmasını dilersin her şeye rağmen vicdanının isyan eden sesine rağmen.. oysa dersin kelimeler düğüm düğüm olur.. baba ne demek anlayamaz anlatamazsın... baba... hayat boyu içinde gebe kalırsın bu kelimeye, her duyduğunda doğum sancısı çeker, doğuramazsın. öfke dolarsın hırslanırsın hayata.. öyle bi zaman gelir ki taşlaşırsın artık hayatta hiçbir şey yıkamaz beni der, güçlenirsin..ne fayda.. acılı, sancılı, hoyrat bi güçtür bu sadece çevreni kandırırsın.. bazen kötü şeyler yaşarsın babam olsaydı dersin, babamm.. ama olmaz, yoktur.. kendi mutluluğu, kendi zevkleri için hiç düşünmeden silmiştir baba seni.. sonrası kaybedişlere kısılıp kalmış bir hayattır..hep ekgibtir, hep yarım... gözlerinde bi hüzünle tebessüm edersin herkese, her şeye ama kimse görmez, görmelerini de istemezsin.. sonrası yok... yangınlar söner ama buruk bi kül tadı olmuştur artık hayat...

sabah sabah duygusal bu diye küfür etmeyin lan sakın.. özel bigün bugün. içimden geldi paylaşmak istedim. seviyenin de ta ağzına sıçıyım ama böyle işte bugün.. baba deyip geçmeyin bazen öyle bi giderler ki tüm hayatınızın içine sıçarlar neyse işte ya öyle deli saçması şeyler. neyse sakinim iyiyim..