son günümüzdü o gün

Her bin yaşamıştır bu duyguyu, bende yaşadım. Bir zamanlar bana bakarken gözleri parıldar, benim için herşeyi yapar, bana ailesinden bile daha fazla değer verirdi. Ben ne yaptım? Ellerimle batırdım, uzaklaştırdım onu kendimden. Sevgisini bitirdim, nefret ettirdim kendimden. Bıraktım kızı. 1 kere değil 3 kere bıraktım. giblemedim. Ama ayrıldıktan sonra anladım herşeyi, onu ne kadar sevdiğimi, özlediğimi.

Ayrıldıktan sonra 2 ay peşinde koştum, ağladım, küfrettim, gecenin bi yarısı aradım, evinin önünde odasına saatlerce baktım, sayfalarca mesaj yazdım. Ama hiçbir işe yaramadı.. Şimdi giblemeyen o olmuştu. Daha kötüsü de ben burda bu haldeyken, o hayatına sanki hiç yokmuşum, olmamışım gibi devam edebiliyor. Başka erkeklerle yakınlaşabiliyor, ben bir kızın gözlerine bakmaktan korkarken.

Pişmanlık, aşk, özlem, nefret.. Bu duyguların hepsini yaşıyorum. dıbına koyayım yani, yok böyle bir acı. Sabah kalkmak bile istemiyorum amk. Anladım ki yanımda olan tek insanmış. Onun güzel hayatında bana yer yok artık. Bir daha da olmucak. Bir daha bakamıcam o gözlere, tutamıcam o elleri. Anasını gibeyim yani gibeyim.

Unutursun diyorlar, 2 ay geçti, her zamankinden daha özlüyorum.