17 ağustos ağıt yakıyoruz

biz halıderedeydik. merkezüstü gölcüğün hemen yanıdır halıdere bilen bilir. nese büyük bi gürültü duydum o zaman 9 yaşındaydım kardşeim daha ufaktı o annemlerle birlikte uyuyordu.ben oturma odasında tek başıma yatıyordum. gürültüye uyandım pencereden gökyüzünün kıpkırmızı oldugunu gordum sonra yerdeki televizyon dikkattimi çekti.ne olduguna anlam veremeden birden deli gibi sallanmaya başladık. ödüm koptu anne diye bağırmaya basladım fakat sesim korkudan kısılmıştı bağırmaya çalısıyorum bağıramıyorum ayağa kalkamıyorum bacaklarımı korkudan oynatamadıgım için kalkıp yanlarınada gidemedim. artık son bir çabayla anne diye çığlık attım. annem kardeşimi almış babamla birlikte koridorda duvarlara çarpa çarpa yanıma geldiler. banyonun duvarı yıkılmıştı dehşet bi görüntüydü.
hemen kapının yanında gardrop vardı o da kapının önüne yıkılmıştı o yüzden dışarı çıkamadık hepimiz benim yattıgım koltugun üstünde oturup ölümü beklemeye başlamıştık. birden kapıdan sesler gelmeye başladı üst komşumuz babama bagırıyordu iyimisiniz diye. deprem durmustu fakat bina yana yatmıştı her an çökebilirdi. komşu yüklendi biz yüklendik gardobu kaldırdık ve yıkık dökük merdivenlerden aşağa indir. korkudan dilim tutulmuştu 3 gün konuşamadım. dışarı çıktıgımda herkes feryad figan sağa sola koşturuyordu deniz bizim evin önüne kadar gelmişti.her yer yıkılmıştı insanların iniltileri ceset kokusu korkunçtu.1 hafta sokakta yaşadık dağa çıktık su yoktu dağda bi çeşme oldugunu söylemişlerdi orayı bulduk. babam tüpraşta çalıştıgı için o burda kaldı.biz ise annemle ankaraya gittik 1 sene babamı göremedim 3.sınıfı ankarada okudum ve depremzede oldugum için o okulda çok ezildim. oyun oynardık hep beni ebe yaparlardı binler. çok dışlandımama rağmen akıl sağlıgımı korumayı başardım çok şükür .bu da depremin benim hayatıma etkisi.