17 ağustos 1999 sabahı

çok kötü bişeydi lan durun ben de yazayım anımı;

önce belirteyim, doğma büyüme izmirliyim anne tarafım da baba tarafım da ne gölcükte akrabamız vardı o zamanlar ne de tanıdığımız.

gece saat 4suları, ailece balkonda yatıyoruz aşadğıdan teyzemlerin sesleri. bir uyandık herkes sokaklarda teyzemler kapıya dayanmış, elektrik yok hiçbişey yok. sadece pilli radyodan haber dinledik sabaha kadar. son dakika üstüne son dakika geçiliyor. istanbul haritadan silinmiş diyor insanlar birbirlerine..

biz depreme çok uzaktaydık, hissetmedik bile. sonra sonra öğrendik 7şiddetinde depremin 45sn sürmesinin ne demek olduğunu..

herşey geçti yaralar sarıldı benim seneler sonra bir arkadaşım oldu mehmet diye. okulun en başarılı öğrencilerindendi. 6ya gidiyordum tanıştığımızda. 2yaşındaki kardeşi ölmüştü depremde. derste aklına gelir, ağlardı bazen. şimdi itü'yü kazanmış çok başarılıymış helal olsun.

diyeceğim o ki biz züt büyüten huur çocukları bi elimiz yağda bi elimiz balda taşşak kebabı yapıyoruz, anneleri babaları dedeleri kardeşleri eve mektup getiren postacısı bakkal amcası teyzesi manavı ölen insanlar hayatına devam etme mücadelesi veriyor, o günleri unutmaya çalşıyor ve çok da başarılı olabiliyorlar

yazıklar olsun lan bize, onlar için ne yaptık ki amk?