17 ağustos ağıt yakıyoruz

adapazarı - taraklı. bilen bilir.

o zamanlar 12 yaşındaydım, ağustos ayında erdekten gelmiştik. dönerken tatilin bitmesine az bi süre kaldığı için biraz babannemlerle yazlıkta vakit geçirelim dedik. 17 ağustos sabah 7 gibi vardık. kahvaltımızı falan yaptık. o gün içimde kötü bir his vardı. ellerim, ayaklarım titriyordu.(şu anda ellerim kasıldı) bütün gün boyunca annem neyin var oğlum, hastalandınmı gibisinden konuşmalar yaptı. bişeyim yok dedim geçiştirdim. akşam oldu. yemeğimizi yedik. hacı dedemle birlikte televizyon izliyorduk. korkudan ellerim titriyordu hala. dedem bi okudu üfledi ama ne çare. kim dindirebilir. resmen köpek gibi hissediyordum depremi. birden dedimki bu gece kötü şeyler olacak. dikkatli olun. tabi haliyle kimse giblemedi beni. en son yatma vakti geldi. yatmam, uyumam, olmaz dememe rağmen gibe gibe uyudum. çok korkuyordum. ellerim titremeye devam ediyordu. ve birden ellerimin titremesi kesildi. ve 15 saniye sonra annemin sesini duydum.

herkes bir yere çömelsin, deprem oluyor !

o korkuyla hemen gardolabı yatağın ayak ucu kısmına yatırdım, hayat üçgeni oluşturudum. ilkyardım ve deprem eğitimi konusunda çok uzmanımdır beyler. hemen üçgene çağırdım herkesi. 5 kişi o küçük gardolabın altına nasıl sığdık hala anlamam. en son deprem geçti. dışarı çıktık. çıkar çıkmaz dışarıdaki cesetleri görmemle bayılmam bir oldu. bi 2-3 saat baygın kalmışım. uyandığımda her yer kan, ceset kokuyordu. az bişey köy yaşdıbını bilenler bilir. her köyde bi ark vardır. su akar genelde. o gün ordan şarıl şarıl kanlar akıyordu. birden dedeme baktım, kalbini tutuyordu. kesin kalp krizi geçirdiğini anladım (heyecana hiç dayanamaz) hemen yatırdım. kalp masajı yapmaya başladım. hayata geri döndürdüm dedemi. şu anda üniversite 3. sınıftayım, bütün masraflarımı dedem karşılar. o ceset kokusunu hayatta unutamam. bu gece uyuyacağımı da zannetmiyorum.