amına kodumun terörüstü

her gün gitmeye başladım üst kata. bir türlü cesaretimi toplayamıyordum. bizim semih’in bir sürü arkadaşı vardı. bütün gün oturuyorlardı. muhabbetleri iyiydi. ben yanlarında olduğum için yapacakları eylemleri konuşamıyorlardı tabii. bazen bir ikisi mutfağa çekilip fısıldaşıyordu. hemen yanlarına gidiyordum, susuyorlardı. iki tanesi tam teröristti, resmen kürt’tüler. bir de övünüyorlardı bununla. insan en azından saklamaya çalışır, ben kürt olsam kimseye söylemem mesela, kendi içimde halletmeye çalışırım o problemi. ama bunlarda hiç utanma da yoktu, evin içinde herkesin duyabileceği desibelde kürtçe konuşup bölücülük yapıyorlardı. bütün bu tahriklere rağmen günlerce alttan aldım, ‘‘gelin! tek bayrak, tek millet, tek yürek olalım,’’ çağrımı yineledim müteaddit kere. dinlemediler. en sonunda dayanamadım, çektim bu ikisini karşıma, ‘‘bugün kızılderililer bile türk olduklarını kabul ettikten sonra siz kimsiniz de biz başka bir milletiz diye lüzumsuz çıkışlar yapıyorsunuz,’’ dedim. güldüler. ‘‘üniter devlet yapısını sarsamazsınız lan,’’ diye bağırdım. ‘‘yiyorsa bölün’ kolay değil öyle o işler!’’