amına kodumun terörüstü

bıçaklamaya karar verdim. komando bıçağımı biledim. ama tehlikeli olabilirdi bu bıçaklama işi, ya hemen silahını çekerse? çekerse çeksin ne olacak! türk’e silah çekmek intihar demektir. bıçağımı alıp çıktım, kapısının önünden geri döndüm. kafama iki yumruk attım, ne yapıyordum ben? biraz mantıklı davranmalıydım, beni keklik gibi avlamasına müsaade etmemeliydim, aynı aileden iki şehit, göbek atarlardı artık. stratejik bir plan yaptım. komşu ziyareti süsü verip evine gidecektim, sonra boş bir anından faydalanarak sert bir cisimle kafasına vurup bayıltacaktım, bayılınca da artık boğazını kesiverirdim. bıçağı arka cebime koyup çıktım. tam kapısını çalacakken eve döndüm yine, mutfaktan kek alıp bir tabağa koydum, tekrar çıktım, kapıyı çaldım. karnıma bir ağrı girmişti, kalbim güm güm atıyordu. heyecanı kaldıramadım, geri kaçtım. savaş pgibolojisi işte. kapı açıldığında bir kat aşağıdaydım.