+15
gece parka gidip oturuyorum. belki biri oturur falan diye yanıma. gibtir git diceksiniz tabi. haklısınız oturan falan olmuyo. ara sıra birileri yol falan soruyo. sosyalleşiyorum öyle.
insan diğerleri gibi olamaz mıyım diye düşünüyo. okul zamanı diyolardı sen çok cins bi çocuksun falan diye. amk o "ben farklıyım" diyen gibiklere kanmayın. farklıysanız zaten normal olmaya normal görünmeye çalışırsınız. tabi beceremezsiniz. şimdi okul da bitti. çok koyuyodu herkes birileriyle arkadaş ben hep tek. bir an önce bitse de kurtulsam diyodum. şimdi bitti. daha kötü. bu sefer tümden tekim. nasıl başarıyolar lan öyle yalnız kalmamayı. çok kolay gibi duruyo uzaktan. yok arkadaş ben beceremiyorum o insan ilişkilerini. sorana facebookum yok derken amele kaynıyo diye bahane uyduruyorum. açmıştım ama bi kere. baktım ekleyecek kimsem yok. fotoğraflar birbirini etiketlemeler yok o onun duvarına. insan doğum günü tarihini değiştirir mi lan zaten kutlayan olmucak diye. telefona da güvenlik kodu koydum bakan olursa "bi kız falan mı var" diye düşünsün bütün aramaların annem babamdan bütün mesajların aveadan olduğunu görmesinler diye. "hattınızın iptal edilmemesi için kontör yüklemeniz gerekmektedir" bu mesaj bile kötü yapıyo adamı. avea heralde hattı kullanmadığımızı sanıyo. arayacak kimse yok ki. ara sıra 444lü bi numaradan arıyo huur çocukları. boşa ümitlendiriyolar.
nerden geldim bu duruma. ne zaman kendimden nefret etmeye, diğerlerine göre ekgib hissetmeye başladım hatırlamıyorum. şu lise bebeleri bile nasıl eğleniyolar bir araya gelip. geçer dimi lan. üniversiteye gidince geçer dimi. umarım geçer.