kaybettiklerim ibretlik hikaye

oturduk, tutamadım kendimi yine ağlamaya başladım. o ağlamıyordu, gülümsüyor gözyaşlarımı siliyordu. bir yandan çok ihtiyacım vardı bu şefkate bir yandan da çok yapmacık geliyordu her şeyi. sigara yaktım, kupkuru boğazımdan çok rahat geçti duman, garip bir tat bırakıyordu. “kim bu başkası” dedim. “beni dinleyen, sadece dinleyebilen birisi. çok konuşmuyor. çok iyi birisi... ” diye uzun uzun övdü ben de sabırla dinledim. bi patlama noktası olsun istemiyordum. bitirince sordum “abim mi?” diye. gayet rahat şekilde, tepki vermeden “evet” dedi. “birlikte oldunuz mu?” dedim. “sadece bi kere öptüm. o da ben istemiştim” dedi... kan beynime sıçramıştı. kendimi tutuyordum. dedim ki “yaptığın her şeyi kabul edebilirim ama her şeyi bırakıp gitmek istiyorum buralardan, benimle dönmek istersen türkiye’ye devam edebiliriz ve onunla bir daha görüşmeyeceksin” dedim. “bunu kabul etmek istemiyorum” dedi. elimden birşey gelmiyordu... kaybediyordum.