0
2 ay boyunca elimden geldiğince çabalıyordum ama bir yerden çeksem diyer yerden eksiliyordu. kavga gürültü ekgib olmaz olmuştu. yine müşteri ziyaretlerine gönderdi abi. vurdum yola kendimi yine. geceydi ve yine yağmur yağıyordu. yolda insan yalnız olunca kendi içine dalıyor sadece. yine aynı şeyleri düşündüm yine filiz’i özledim, yeni ayrılmış olmama rağmen. otele geçer geçmez aradım yine. boşanma kararının kesin olduğunu söyledi. anlam veremiyordum. fitilim bitmişti patlamak üzereydi. zaten benimle hiç ilgilenmiyordu. ben ondan uzaklaştıkça beni kendine çekmesi gerekirdi tam tersi oluyordu. o gece uğrayamadım. müşterilere hediyelerini zütürdüm, sohbet ettik mümkün olduğunca. hemen otele yerleştim, yine aradım. aklımı kurtcalayan tonla soru vardı. aradım ve hiç bişey demeden “biri mi var hayatında” diye sordum. “saçmalama” falan dedi ama ısrar ettim “sonuçta seni ne kadar sevdiğimi göstermeye çalışıyorum sürekli, üzerine düşünüyorum düzeltmek için kendimi çabalıyorum ama sen sorun yaratmaya çalışıyorsun gibi. seni yalnız bıraktıkça özlemiyorsun beni ve sanki benim boşluğumu bir şeyler dolduruyor hayatında” dedim. cevap verdi “illa ki birileri var hayatımda ama bu anladığın gibi birileri değil. senin yerini doldurmak için birileri değil. derdimi dinleyen beni anlayan birileri”... kafam allak bullak olmuştu. kim olduğunu merak ettim. geldiğinde konuşuruz dedi. kapattı suratıma.
