kaybettiklerim ibretlik hikaye

abim arabada “ne yapıyordunuz?” diye sordu, gayet sakindi ama herhalde olaydan kaynaklı rahatsızlığım yüzünden biraz gergince “bir şey yapmıyorduk, sohbet ediyorduk” diye cevap verdim. gülümsedi. bişeyler olduğunu anlamıştı. ulan bi açık mı vermiştim, ne yapmıştım bilemedim. bir süre suskunluktan sonra “güzel kız nicci” dedi. biraz daha bastırdım kendimi “allah sahibine bağışlasın, güzel kız da bize ne?” dedim. kendimi tutmaya çalışsam da gerginliğimi tam atamamıştım üzerimden. “kızın üstüne çıkıyordun ben gelmeseydim” diyince hızla çevirdim kafamı. suratında bilmiş, görmüş bir ifade vardı. gülümsüyordu, biliyordu, belliydi. bişey diyemedim, ne kadar biliyordu, ne kadar görmüştü emin olamadığım için kafam aşınıyordu resmen. daha fazla zorlamadı beni devam etti konuşmaya “oğlum bak, erkek adamsın anlıyorum da bu işleri yaparken açık vermeyeceksin. benim yerime filiz girseydi o an, ruhun duymadı m.k. en iyi ihtimalle aylarca kafan gibilirdi. bak burdaki enişte iş tutarken yakalandı teyzeme, adamın ailesi yüzüne bakmıyor, evde yabancı gibi takılıyor denyo” falan diye nasihatler verdi. gerilmiştim