kaybettiklerim ibretlik hikaye

konteynırıdır gibi sokudur ne uğraşcaz dedi, bilmem ne dedi. bi tak anlamıyor sadece yapıyordum. gün içinde 4-5 defa konuştuk. bir yerle anlaşmıştı, yollayacaklardı malları, direk satacaktı. dediklerini yaptım, mallar gitmişti. aradan bir hafta geçti yine bir telefon geldi, “oğlum her şey hesapladığımdan daha iyi gidiyor. bizim 3000 euro oldu 7000 euro şu anda. 1500 de sana gönderiyorum” dedi. aklım gitmişti. hakketten büyük paraydı bizim için, bi maaştan fazlasıydı. beni de heveslendirdi açıkçası. bu iş bi nebze bu getiriden sonra. bütün dönem borçlarını, asgarilerine abanmadan kapatmıştık bütün maaşım da bana kalmıştı, üstüne para da kalmıştı bir de. hafta sonlarımız dolu dolu geçmişti, uzun zamandan sonra arkadaşlarımızla bir akşam çıkıp bira eşliğinde muhabbet edebilmiş, bir diğer akşam rakı – balık tadı yakalayabilmiştik. bu kadarcık ekstra gelir bile böyle huzurlu bir hayat sağlıyorduysa bu işe devam etmemiz gerekiyordu.