hemofiliyle yaşayabilmek

ama hastalığım kendime güven duymama engel oluyordu her defasında... sürekli olan eklem kanamaları ortalıktan kaybolmam ve o tip durumlarda düştüğüm her türlü durumu görüyordu ev arkadaşlarım.. bunlar anlatılıyordu iyi veya kötü.. insanlar iyi niyetle yaklaşıyordu ama bu rahatsız ediyordu.. elime kalem değdiğinde bile aa mehmet bişey olur mu.. hastaneye gidelim mi vs... bunlar moral bozuyordu...

işin taktan tarafı güzel aktivitelerin hepsi sağlam eklem gerektiriyordu.. en basitinden bir cuma gecesi bar eğlencesi.. ev uzak olduğu için minibüsle gitsekte o koduğumun çıkması yıllar süren yokuşu yaya çıkıyoduk.. çık bi kaç bira iç eğlen eve yürüyerek dön ertesi sabah uyan sağ diz davul gibi şişmiş.. okulu geçtim gururdan arkadaşlara başka yalanlar uydurup onlar okula gidince ağrıdan duvarları tırmalamak...