hemofiliyle yaşayabilmek

bi çeşme dönüşüydü.. cebimde bugünkü değeriyle son 5 liram kalmıştı.. ertesi gün pazartesi ve para gelecekti... indim otobüsten evin altındaki bakkala gittim makarna aldım amk para yok.. otobüste düşürmüşüz... çıktım eve..

(ev dediğime bakmayın 2 döşek üç beş tabak bi ufak tüplü ocak tava ve tencere.. bu amk.. arkadaşın teyzesi bize evde eşya var dedi.. ailelerede çyle anlı şanlı anlatmıştıkki bi daha arayıp eşya yokmuş diyemedik)

gece saatlerine doğru omuzda kanama... şişti.. çok şişti... en 9. katta.. ağlamaya başladım artık.. dayanamıyordum.. sağolsun karşı komşu bastı zile.. açtım kapıyı, durumu öğrendi bi parol birde buz kalıbı verdi... o gün sabah olmadı... gün ağarınca çıktım yola... okulumun hastanesi evime bayaa uzaktı.. sağ omzum yerinden çıkacak kadar şiş.. o halde yürümek işkence... saü tarafım binlerce kilo ağırlığında ve o ağrıyla hastaneye adım saymak... dayan tahminen şu kadar kaldı dayan bu kadar kaldı diye diye gittim hastaneye... dahiliye servisine yatırdılar