bende anlatmak istiyorum

seçildiğimi öğrendikten sonra telefondan deniz hocayı arayıp bir tarih verdiler ve o tarihte antrenmanlar başlıcak dediler 1.5-2 hafta hazırlıktan sonra lig başlıcak dediler. küçükken hep isterdim futbolcu olmayı ama yaşadıklarımdan dolayı hiç imkan olmamaıştı hayallerimin peşinden koşmaktan. çünkü zaten çoğu zaman asker çocukları için hayallerinin peşinden koşması zordur bu hep böyledir. doğuştan ayrılıklara alışkın doğduğumuza inanırım komik gelebilir ama öyle. bartına döndükten sonra yaklaşık 10 günlük bir zamanım vardı ankaraya dönmek için ve bende somaya anneannemlerin yanına gitmek istedim çünkü uzun zamandır görmüyordum. dedemi anneannemi dayımı yengemi ve ufak kızlarını görmüş olurdum hemde iyi gelirdi bana da.somaya gittik kardeşimle ve dedem anneannem kardeşim ve benle her zaman olduğu gibi çok güzel ilgilendiler. hatta dedem taa fii tarihinde de kalecilik yaptığı için ve futbol bilgisine güvendiğim için bana tavsiyelerde bulunmasını istedim o da anlattı her zaman efendi ol ve unutma futbol hiçbir zaman adil değildir hakkını yedirme derdi ve ben tamam demiştim. zaman bitti ve biz ankaraya döndük kardeşimle beraber o arada babam izne ayrılıp ankaraya geldikleri için bartına dönmeden annkarada kaldık. beklenen gün geldi ve ben antrenmana çıktım. nedense o gün çcoukların hepsi gözümde çok uzun iri yarı gelmişti. kendi kendime soruyordum ben nasıl oynayacağım bunların arasında diye. birkaç antrenman çekingen oyunum hocaların dikkatinden kaçmadı ve benimle konuşmak için yanlarına çağırdılar yazdıklarımı onlara anlattım ve ciddi bir cesaret verici konuşmayla beni motive ettiler. yavaş yavaş toparlanmaya başlamıştım.