anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

kerem kim mi?
Kerem bir bin. su katılmamış bir bin hemde. hikayemdeki kötü adamlardan ilki.
bu bine ileri bölümlerde döneceğim ve nasıl bir bin olduğunu daha iyi anlayacaksınız.
şimdilik itin zütünde dursun.

ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi sınıf başkanlığı mevkisine geri döndüm. birkaç panpa meraklı sorular sordularsa da bir şekilde onları geçiştirdim. reyizle yaptığımız son konuşmadan sonra pgibolojim tahmin ettiğim yöne doğru gitti panpalar. kendimi daha rahat hissediyordum artık. derler ya, mutluluklar paylaşıldıkça çoğalır, mutsuzluklar paylaşıldıkça azalır diye. gerçekten olay öyle imiş. üzerimdeki yükün hafifliğini hissediyordum artık. hatta daha öncesinde neden o kadar gergin ve melankolik olduğuma hayret ediyordum. esraya karşı da eskisi gibi değildi tavırlarım. Artık yüzüne daha sık ve samimi bakıyordum. eski memnuniyetsiz, asık suratlı kerkenez yoktu artık.
esra ile yanyana oturacağımız reyizin derslerini iple çekiyordum artık. işin şaşkınlık veren tarafı ise esra cephesinde idi panpalar. esraya bir şeyler olmuş gibiydi ve sanıyorum ki beni de değiştiren esrada ki bu değişiklikten başka bir şey değildi..
o umursamaz, benimle sadece başkan, başkan yardımcısı ilişkisi çerçevesinde muhattap kız saklanmış gibiydi. reyizle konuştuğumuz günden sonra başlayan ilk haftada başladı bu değişim. dersin ortasında ben dikkatim dağılmış şekilde sağa sola bakarken o gözleri tam karşımda buldum panpalar. evet, dünyadaki en güzel gözler tam karşımda idi. sadece denk gelmiş bir karşılaşma değildi bu. reyizin hayatıma kattığı şu meşhur sesli bakışın kanlı canlı bir örneği idi. üstelik bu güzel bakışa kıymetlimin gülen yüzü ve gulunce ortaya çıkan sağ yanak gamzesi de eşlik ediyordu. o an, o yaklaşık 5 saniye, hani insan ölürken hayatı gözünün önünden film gibi geçer derler. işte o 5 saniye kesinlikle o film şeridinde yer alacaktır panpalar.

eskiye nazaran daha yolunda gibi görünen olaylar, reyiz ile yapacağım yeni konuşma ile benim adıma o sıralar olabilecek en iyi şekli alacaktı.

benim reyize her şeyi anlattığım konuşmanın üzerinden 2 hafta geçmişti ki, o günün son dersinde reyiz nöbetçi öğrenciyi gönderip, beni yeniden yanına çağırttı.