anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

Reyiz geldi karşıma oturdu.
Esraya benim yanıma oturması için yer gösterdi. Esra yanıma oturdu. Ben o şaşkınlık ve garip mutluluk ile kendimden geçmiş gibiydim. Şöyle ki, başımı oynatmalar, ayağımı titretmeler falan yapmaya başlamışım. Reyizin üst perdeden lafa girdiği ana kadar bunların farkında değildim.

Reyizin sesi ile toparlandım.
Kerkenez dedi. Bak ben senin halini pek iyi görmüyorum. Hem bugün başkanlıktan ayrıldım dedin. Esra ile konuştum bir şey bilmediğini söyledi. Oğlum neler oluyor dedi. Yanımda esra vardı. Belki her şeyimin sebebi olan. Uğruna her şeyi göze almak zorunda olduğum insan. Ne diyebilirdim ki reyize o halde. Kadın tüm iyi niyeti ile benim için bir şeyler yapmaya çalışıyordu ama ben hiçbir şekilde ona yardımcı olmuyordum. Yaptığım çok büyük ayıptı panpalar. Bu düşünce hiç aklımdan çıkmıyordu zaten. Taa reyizle ilk konuştuğumuzdan beri onu sürekli aldattığımı düşünüyordum. Ama mevsim normalleri dışında olan acılar, insan normalleri dışında davranmaya sevk ediyordu beni.

Yine geveledim lafı. Kaçamak yanıtlar verdim. Ama reyiz bu sefer pek kararlı idi panpalar. Yani onu tatmin edici bir cevap vermem gerekiyordu. Ama zaten karışık kafam bu yanıtı bir türlü toparlayamıyordu. Zaten toparlasam esranın yanında nasıl konuşacaktım ki. Kaçamağa devam ettim. Esra, reyizle beni izliyordu. Reyiz sağlı sollu baskılarla beni bayağı bir köşeye sıkıştırdı panpalar. O an reyize her şeyi anlatmaya karar verdim. Verdim vermesine ama esra oradayken anlatamazdım. O sebeple bu durumdan nasıl kurtulacağımı düşünüyordum.

imdadıma yetişen bilmeden de olsa esra oldu.