anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

Evet, bildiniz panpalar.
Aynur reyiz içeri girdi ve arkasında o vardı. O, yani uçsuz bucaksız bir bozkırdaki tek yaşam belirtisi.

Şaşırdım doğal olarak. Beklemediğin anda pantolonun cebinden para çıkarda aniden mutlu olursun hani, işte öyle idi panpalar. bayram harçlığı toplarken hiç ummadığın bir büyüğünün oldukça yüksek bir meblağ vermesi gibi bir mutluluktu bu. Yüzümün ifadesini görmedim ama değiştiğine kesinlikle emindim. Oydu çünkü, hani şair diyor ya;

Sözde senden kaçıyorum doludizgin atlarla,
Bazen sessiz sedasız ipekten kanatlarla.
Ama sen hep bin yıllık bilenmiş inatlarla...
Karşıma çıkıyorsun en serin imbatlarla..
Adını yazıyorsun bulduğun fırsatlarla..
Yüreğimin başına noktalarla.. Hatlarla..
Başbaşa kalıyorum sonunda heyhatlarla
Sözde, senden kaçıyorum doludizgin atlarla.

Durum bu idi panpalar, kaçamıyordum ondan. Kaçışım hep sözde kalıyordu. Gönlümde bin kere kalemini kırsam bile, yüzünü görünce kırdığım kalem yüzünden kalbim kırılıyordu.

Ve ben aşkın bir yanının da tutarsızlık olduğunu ilk olarak o zamanlar anlamıştım.