anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

neyse panpalar devam ediyorum.
şimdi 3 aylık kısımı özet geçiyorum.
3 ay boyunca benim sultanıma dair hiçbir hareket şansım olmadı. yani hala çok çok resmi bir ilişki içerisinde idik. bu durum ciddi ciddi canımı yakıyordu. zaten ortaokullu olmanın getirdiği bir değişime alışma evresinde iken böyle bir ruh haline girmem beni iyice bunaltmıştı. o 3 ay çok zor bir şekilde geçti benim için, düşündüğüm zaman hala huzursuz oluyorum.

3 ay sonunda dönem bitmişti panpalar. yaklaşık 3 haftalık bir tatil vardı ve ben adı dışında net olarak hiçbir şeyini bilmediğim bir insan sebebi ile mantıklı düşünemiyordum. o zamanlar sözlük, yahut feysbuk gibi şeyler olmadığı için yapacak bir şey bulmakta zorlandım önceleri. her gün birbirinin kopyası gibi geçiyordu ve ben bundan çok rahatsız oluyordum. işte bu dönemlerde her ergen gibi şiir yazmaya başladım panpalar. arabesk arabesk şiirler işte. bol bol ayrılık ve sitem dolu. hatta sonradan adının akrostiş olduğunu öğrendiğim şiirler yazıyordum. baş harflerinden esra okunuyordu. misal bir örnek vereyim aklımda kalanlardan; (bunu uyduruyorum, buna benzer şeyler işte)

elimi tut düşüyorum bak
sadece şu gözlerime bak
resmine bakmaktan harabım
aşığına tenezzül et bak

bu ve benzeri şiirler, bugün baktığımda çok saçma ama o zamanlar çok değerli idi benim için panpalar.

ta o güne kadar saçma sapan bir pgiboloji ile bu gibi şiirler yazmaya devam ettim panpalar.
o güne, yani tatilin son haftasının cuma gününe kadar...

not:şiir uydurmadır. gerçek isim vermeyeceğim.