anlatması güç bir hikaye anlatıyorum

sonra zaman daha güzel geçti panpalar. artık o gibimsonik sınıfta benim için tek önemli şeyin olması orayı benim gözümde saraya çeviriyordu. başkan olmak hasebi ile çoğu kişinin adını biliyordum artık. yoklama falan almaktan sınıf listesini ezberlemiştim. herkesin numarasını ezberlemiştim diyeyim var sen anla panpa.

esra ile garip bir iletişimimiz vardı. yani bir türlü samimi olamıyorduk. hep başkan ve yardımcı ilişkisi içerinde idik. yani muhabbet hep bu kanalda idi. vay yoklamayı al, vay şımaranları yazalım vb. tamam esraya yakın olmak güzel bir şeydi ama düşünsenize yanınızda en sevdiğiniz yiyecek var ama onu yiyemiyorsunuz. haliyle bende esra ile daha fazla bir şeyler olsun umudundayım. tabi bunu esraya belli etmem mümkün değildi. çünkü yapım pısırıktı, aklım incintı. toparlanmış cümlem yoktu hiç. yani şair demiş hani;

arz-ı hal etmeye cana seni tenha bulamam
seni tenha bulıcak kendimi asla bulamam

diye.

benimki de o hesap, onun yanında kendimi bulamıyordum. içki içmiş bir insanın cami imdıbına takınacağı utangaçlık temelli tavır gibi düşünün. ben aşk sarhoşuyum ama karşımdaki şarabı yasaklamış olan padişah. ben ona vurgunum o benden bi haber ve onun derdinden düştüğüm şarabı dahi yasaklamaış. ne acımasız sultanlık bu.

zaman geçiyordu panpalar, içime atılan o tohun yeşillenmeye başlamıştı. toprağı rahatsız etmeye başlamıştı. ve onun başını topraktan çıkarmak istemesi toğrağın canını o kadar yakıyordu ki..

canım yanıyordu panpalar...

http://fizy.com/#s/3dli6m