beyler safranboludaki askerlik hikayem

ertesi gün son günümüz olduğu için yine saydığım bütün sülale kahvaltıya, yani bırança çağırılmıştı. (nasıl yazılır bu çaktımın kelimesi) yine kahvaltıda aynı şeyler konuşuldu. ben biraz odama geçeyim dedim. afiyet olsun dedikten sonra gittim. biraz bilgisayarda oyalandım, biraz telefonu kurcaladım. en son kenardaki kağıt aklıma geldi. meltemin bana verdiği kağıt. elimde baya bi oynadım. açsam mı açmasam mı diye düşünüyordum sürekli. ama söz verdim amk nizamiyeden girene kadar açmayacaktım. bırançtan sonra millet dağıldı. akşama kadar odamdan çıkmadım. kağıtla oynadım. akşam vakti babam girdi odaya. hemen kağıdı valizimin içine attım ve konuşmaya başladık. son öğütlerini verdikten sonra cebime bi miktar para sıkıştırdı. bi miktar dediğime bakmayın amk bütün acemi birliğinde yeterdi o para bana. akşam yemeğimizi yedik. annem, babam, ben salonda oturuyoruz yine. sabah 5.30 da otobüs, 9 da terminal, tahminen 9.15 gibide kışlada oluyordum hesaplarıma göre.

çayımızı içtik. konuşuyoruz. birden annem ağlamaya başladı. gittim doya doya sarıldım ona. ağlama annecim, gelicem, hemen biticek, sayılı gün çabuk biter gibi sözlerle birazcık da olsa ağlamasını dindirebildim. gece 1 e kadar oturduk. en son babam, hadi hanım kalk sabah 5 te çıkıcaz uyuyalım dinlenelim biraz dedi. herkes onay verdi tabi bu fikre. yattım uyudum. sabahın 4.30 unda beni uyandıran cep telefonu sesi. açtım, alo dedim. seni çok seviyorum diyip kapattı. şok olmuştum bir anda. gece saat 04.30. yarım saat sonra askerlik yolculuğum başlıyor, ve tanımadığım bi numara beni arayıp seni seviyorum diyor. nasıl şaşkınım bilemezsiniz amk. sonra yine uyuyakalmışım. babamın sesi ile uyandım.

hadi kalk oğlum, vakit geldi...