çoğunuz evinizde annenizin hazırlayacağı sahu

rda yiyerek , oruç tutmak için vakit öldürürken , benim bir ramazanım daha tek başıma geçiyor.

99 dan beri o eski ramazanlar artık benim için asla geri gelmeyecek...

annemi büyük 99 depreminde kaybettim. kaç senedir her ramazan akşamları huzurla yatıp annemin beni nasıl sahura kaldırdığını hayal ederim ezan okunana kadar uyanık vaziyette, düşünerek.

hatta hep derim acaba dizilerde olduğu gibi benim de yanıma ruhu gelip konuşur mu diye? sadece 3 5 saniyeye bile razıyım 1 saniye görmeye bile ama yeter ki anlık da olsa o yüzünü görebiliym.

maalesef çok boş hayallerdi bunlar.. resimleriyle yetinip silinmiş eski anılarımı canlandırmaktan fazla seçeneğim yoktu benim.

annenizin o inci gibi kıymetli değerini bilin gençler...