sıkıntıdan ülser oldum 20 yaşında

çocuk olmak çok zor bişey. savunmasızsın, her türlü kötü etkiye açıksın, bişey dediğinde kimse ciddiye almaz, kimse anlamaya çalışmaz. sürekli evde durduğum için bana sabah akşam beddua ve hakaret eden, "kız gibi" olmakla suçlayan annem, dışarı her çıktığımda istisnasız yolumu kesen çocuklarla kavga ettiğimi nerden anlayabilirdi. evdeki dayağı dışardakine tercih ederdim nedense. tek istediğim rahat bırakılmaktı. kendisi üvey anne elinde yetişmiş bi kadından da çok bişey beklememek lazımdı sanırım.

beni her fırsatta daha iyisi için zorlayan, bi nevi beni kendi yaşamayamadığı çocukluğu olarak görüp zamanında yapamadığı herşeyi yaptırmak için çabalayan, hiç bir zaman yaptıklarımı yeterli görmeyip kendi ilgi alanlarımı küçümseyen babamın hayatta herşeyi çok iyi yaptığına dair inancım büyüdükçe ve anladıkça yok oldu tabi.