okulu 8 yılda bitirdim

aradan bikaç gün geçtikten sonra dedim artık züte giren şemsiye açılmaz dayı yaşamaya alışmaya bak. herkesin girdiği bir alışma sürecine girdim. daha doğrusu zorla soktum kendimi. okula, ortama, memlekete, yurda vs vs vs.

ama ne kadar da uğraşsam bazı şeyler midemi bulandırıyordu. görmezden gelemiyordum. taşradan gelenlerin avamlığı, konuşmaları ölçüsüzlükleri kalitesizlikleri beni rahatsız ediyordu. küçük dünyaların küçük hayallerin insanlarıydı bunlar. en azından benim çevremdekiler öyleydi. o dönemki ağır bunalımın verdiği agresiflikle lafını sakınmayan kalp kıran hiç birşeyi hoş göremeyen bir adam olup çıkmıştım. insanları aşağılıyor, küçük görüyor ve bunu zaman zaman hem sözlerimle hemde hareketlerimle onlara yansıtıyordum. bu da ciddi bir antipati kazanmama neden olmuştu.