ilk mobilet sürüşümü anlatıyorum koşun

bu mereti kullanmayı öğrenmem kazayla oldu. gerçek kaza lan.
yaşım 12-13. yaz tatilindeyiz, pazar sabahı babam dükkanı açmış, motor da dükkanın önünde kız gibi duruyor. tabi ben de etrafında dört dönüyorum. kah "yaaa, toz olmuş" diyip siliyorum, kah "lan ne güzel motor" deyip yalıyorum. babam da görüyor tabi. zaten görsün diye yapıyorum lan. bigiblet alsın diye 3 ay takım tezgahına bigiblet resmi çizdiğimden az çok tanıyor beni. dükkan kapısına mobilet resmi istemediğinden olsa gerek “sürmek ister misin” diyerek medeni cesaretini gösterdi ve ilk adımı attı.
ağzını açmasıyla motora binmem bir oldu ve yaklaşık 100 metrelik sokağın ucuna doğru sürmeye başladım motoru. en ufak bir problem yok, kendimden eminim, birazdan mobiletten gelip şilt verecekler. neyse artık sokağın sonuna geldim ve u dönüşü yapıp geri dönecektim. kendime güveniyorum ve hiç durmadan yani ayağımı yere koymadan yavaşça dönmeye karar verdim. ama tam da güvenmiyormuşum sonrada anladım. bu işi o kadar yavaş yapmışım ki tam dönüşün ortasında motoru hızı saatte 60 santime kadar düştü ve bende yana doğru bir ivmelenme başladı. ben duruyorum, dünya dönüyor, nafile. (sonraları ulan yerden bir taş alıp düşmeden devam edebilseymişim ne güzel olurmuş diye çok düşündüm. en azından babam, böyle bir görsel şöleni hak ediyordu.)
tam da o düşme anında son bir gayret gaza asıldım ki düşmeyeyim. böylece düşmem yetmiyor gibi bir de motorun kavraması ayak bileğime yapışıp döne döne yardı, ağzıma sıçıldı. yerde dönüp duran bir zavallı oldum lan. yine de kendi başıma kalktım, güç bela motoru da kaldırdım. bindim, döndüm babam ve kardeşlerimin yanına. gözlerim yaşlı tabi, hem ayağım acıyor hem de rezil olmuşum. babam bu halimi görünce "ilk seferden pes ediyorsun ha" diyerek gazladı ve tekrar bindim. itibarımı kurtarmam için bir şansım daha vardı. rota aynı, yine enfes gidiyorum, yine u dönüşü yapacağım yere geliyorum. bu sefer sütten ağzım yanmış diye u dönüşünü gayet hızlı yapmaya karar verdim. en azından yapmaya çalıştım. bu çalışma sokağın kenarındaki eve kafa atmamla sonuçlanan yeni bir deneyim oldu. bu deneyim babamın da pes etmesine yetecek kadar ikna ediciydi. babam bizi paketleyip eve doğru şutladı.
eve girmemizle kız kardeşimin "anneeea, abim kaza yapmadı ki" demesi arasında 4 saniye bir boşluk oldu. kız kardeşimin sır saklamaya ne kadar uygun biri olduğunu işte o zaman öğrendim. her ne kadar acı dolu ve kızgın olsam da kız kardeşini döven bir insan değildim ve kendimi tuttum. sakinleşmeye çalıştığım sürede ortanca çocuk olan erkek kardeşimi tartaklamakla yetindim. olayı öğrenen annem babama sitem edince çok alındım. bu ailenin motor kariyeri için uygun olmadığına karar verip 1 yıl motora elimi bile sürmedim. fakat geri dönecektim...