herkes anlatıyor artık sıra bende

arkasından gelen sıtemkar mesajlar ona duydugm guvensızlıgı sezmıs oldugunu kanıtladı..
yıne tartısma surecıne gırdık.. tunelın sonu karanlık.. ayrılık..acı.. pısmanlık..

bır cuval altın yanında dururken camur dolu havuza atlamak gıbı dusunun yaptıgımı..

o düşünce dallanıp budaklandıkca beynımde beni çıkmaz noktalara soktukca beynımı yemektense ama mantıklı bı acıklamasına ınanmak daha doğru geldi bana..

"arkadaşım" dedi sadece.
olabilirdi arkadaşken bizde canımlı cıcımlı konusuyorduk ama..

"o" benım canımken kımsenın canı olamazdı..bu kadar samımı olamazdı başkalarıyla..
kıskanclık krızlerı benı agzıma gelenı soylememle son buluyordu her seferınde ve bıkmaya baslıyordu benden..

benım ıstedıgım bu degıldı tabıkıde.. sadece mantıklı bı acıklama..