her şehit haberinden sonra

gün birlik günüdür, hepinizi sükunetimizi korumalıyız gibi saçma sapan laflar üretmekten başka bir tak yapamıyor mu lan yetkililer.. Ne bitmek bilmez birlik ve beraberliğe günleriymiş dıbına koyayım. Ölen öldüğüyle kalıyor. giberim böyle aşkın ızdırabını..

tam 25 yıldır bu ülkede ortalama her üç günde bir vatan evladı ölüyor. biz ne yapıyoruz. iki üç gaza getiricinin peşinden bayraklar ve flamalarımızı alıp pikniğe gidiyormuşcasına süslenerek eylem yapıyoruz. çözümü bulmaya değil , günü kurtaracak gövde gösterileri yapıyoruz. gazetelerde boy boy birlik ve beraberlik fotoğrafları basılarak sözde gözdağı veriliyormuş izlenimi yapılıyor.. bırakalım bu ayakları kimse kimseyi kandırmasın. bu ülkede asıl problemi kendi içinde aramayan insanlar varolduğu sürece bu çözümsüzlük hali devam edecek. bizler de davul zurna ile çocuklarımızı ölmeye göndereceğiz..

bakın çoğunuzun beğenmediği bir insan ertuğrul kürkçü ne diyor bu konu hakkında:

bu toplumun "mehmetçik"i çok "sever" görünmesi, askere tapınması, silah altına alınmış tek tek yoksulların hayatlarına beş paralık değer vermediğinden; onların cenazelerinde döker göründüğü gözyaşları, onlar için gerçekten üzüldüğünden değil, ölenin kendisi değil başkası, başkasının oğlu oluşundan duyduğu örtük sevinçten aslında.

onların yaşantılarının, varlıklarının, umutlarının ve özlemlerinin toplum için gerçekten bir değeri olmuş olsaydı, bu kadar kolay vazgeçebilir miydi gençlerinin hayatlarından? bu memleketin aklını emanet ettiği profesörler, "güle güle yavrularım, hiçbiriniz ölmeyeceksiniz, savaşın gelin canlarım", diye dırıltı çıkarmadan savaşa gitmeleri için yüreklendirmeye yeltenir miydi, başkalarının "yavruları"nı, kendi öğrencilerini?

sahi kaç baba çocuğunun ölmesini ister, kaç anne ben oğlumu askerde ölsün diye doğurtum diyebilir.. sahi kaç kamera çekti ölüm haberi kapıyı çaldığında...