bu benim gerçek hayat hikayem capsli

***
o zamanlarda ki beni bilmiyorsunuz beyler.
tek kelime ile hırçındım.
ben de hırçınım sevgilim de hırçın diyenler
bilmiyorsunuz..
kendimi beğenmemekte ısrarlıydım ama
bu beni kızdırıyordu.
kendimi savunma nedenimdi yaşadığım *ses *yüz ve özellikle
okul olayı. haklıydım haksızdım tartışmasına girmeyeceğim.
yıllarca tartıştım zaten..

bu konuyu verdiğim tepkiyi anlayın
diye açtım. hani circassian ın her şeyi yani ona
anlatıldığı şekliyle tabi bildiğini öğrenmemin üzerine ona saldırmıştım.
_neden bana adam gibi demedin amacın neydi
diye.
aslında bu son çırpınışlarımdı biliyordum.
ama hani bişeyi kaybettiğimizi anladığımız var an bir duygunun
içine düşeriz ya
adı koyulmamıştır.
tamda o duygudaydım.
hırs? yenilme? pişmanlık? kibir?
hepsi olabilirdi.
caneri aradım detay istedim.
hızımı alamayıp yardım istedim.
onla çıkmadığımıza şahitlik etmesini istedim.
zaafı vardı bana biliyordum.
bunu öyle bir zamanda ödetecekti ki bana yıllar sonra hem de.
inanamayacaksınız.
_artık olmaz ördek çok konuşuldu seni tanıdığıma beraber olduğumuza emin artık.
ne yani büyüğümü kayıp mı etmiştim.
yüzümü saklayıp arkasına sığındığım adam yok muydu artık.
annemlere telefonda kötü konuştuğumda beni küçük bir çocuk gibi
azarlayan hiç duymadığım şarkıları kulağıma fısıldayan adamı kayıp mı etmiştim.
ne olurdu benden kurtulmak ister gibi yarın lı cümlelerimde susmasa ya da ambargo koymasaydı!
nasılsa bir gün yanımda olmayacaktı o gün güçlü olmalıydım
bencildim. savunmam buydu işte.
_tamam o zaman senle yakınlaşmadığımızı söyle
_anlamadım
_ne anlamadın ne ne ne? sen beni öptün mü
_yo hayır ama
_senle eve gittim mi?
_ördek sakin ol
_bunları söyle ona ne olur caner ne olur
bir bağırıyor bir yalvarıyordum.
_görmedim
dedi
_görmedim senin gibisini allah a yakın bana uzak ol ama dikkat et kendine ne olur herkes ben değil ödetirler.
kapadık.
içimden geçenleri söylediğimde
_istanbul a gelince konuşalım
dedi circassian.
benim için geri sayım başlamıştı.
paronayak olan ben iyice raydan çıkmıştım
artık kesin aldatacaktı.
iki gün durdum durmadım geldim istanbul a..
aradım açmadı.
mesaj-cevap yok..
ağladım..
kinlendim aynı zamanda.
çıktım evine gittim.
genç yaşına asgari maaşına bakmadan benim için tuttuğu evin kapısı bana kapalıydı artık.
bir yere gidip oturdum.
saatlerce.
öğleden sonra mesaj attı uyuyormuş gitmediysem eve gidecekmişim yanına. son kez.
uça uça gittim.
sarhoştu.
ilk kez sarhoş gördüm onu.
baktıkça hayran olduğum bakımlı saçları darmadağındı.
öylesine paronayaktım ki pişmanlığımın yerini öfke almıştı.
_kimbilir kimle ne halt yedin gece bu ne hal
dedim.
_yeter lan yeter
tokatıyla kendime geldim.
geç çabuk içeri dedi.
hırpalayarak içeri zütürdü.
_bak lan eve
ağlıyordum.
_bak! ablamın evini de gördün bir oraya bir buraya bak
çok farklıydı..
_soba bile yok lan senin için burda hasta oldum ben günlerce
sustum..
_kaç kere mesaiye kaldım yanına gelecek para için.
biliyordum. kimbilir iş yerinde hangi kız var diye az kavga etmemiştim..