siz hiç evden kaçtınız mı lan

ahizeyi yerine koydum, ahizeyle beraber başımı da koydum... ahizeye sarılmış ağlıyordum... hıçkıra hıçkıra ama gözyaşımın tadın damağımdaydı... tuzlu gözyaşların gücü beni kendime getirememişti bu sefer... ağlıyordum... kusuyordum bütün zehrimi... korku, kadın , otobüs umurumda bile değildi... annem ağlıyordu... ben ağlıyordum... artık hayatımda annem olmayacaktı... sarmayacak ve öpmeyecekti... yarımdım ben... ekgib... ekgib... yok gibiydim... yüzümle bastırdığım ahize yere düştü... sonra bir el ensemi okşamaya başladı... biliyorum o kadındı... göğsünde hz isa'yı sallandıran kadın... gavurdu o... ben onunla konuştuğum için bütün bunlar başıma geliyordu... konuşmayacaktım... elini ensemden itekledim... ağladım... o da annem gibi yine koydu elini... o an daha çok ağladım... gel dedi, gel çocuk... döndüm... gözyaşımı sildi... çekti beni, sarıldı... ağlama dedi... ağlama... istersen göndereyim seni... ister misin... sustum... gel dedi... kafeteryaya zütürdü beni... masalarda sürahi vardı... bir sürahiyi alıp, eline su döktü yüzümü yıkadı... alnıma su serpti... enseme de sürdü... korkma dedi... hıçkırık tutmuştu beni... gözyaşım durmuştu belki ama terliyordum... gel dedi... oturdu bir masaya... beni de yanına oturttu... göndereyim mi dedi... söylerim buranın sahibine seni giden bir otobüse koyar gidersin annene ister misin dedi...

bilmiyorum dedim, sustum...

tamam dedi, bir bardak su doldurdu al bunu iç dedi...

içtim...

bir daha sordu...

göndereyim mi seni?