siz hiç evden kaçtınız mı lan

kaç paran var?

bu hiç beklemediğim ve hiç düşünmediğim bir soruydu... neye uğradığımı şaşırmıştım... ne diyecektim ki... ne biliyordu kadın... polis miydi? annem mi şikayet etmiş... polise mi gitmiş... annem öyle bir şey yapmaz ki. babam gitmiş o zaman... kadın polis ve beni hırsızlıktan hapse atacaklardı... döndük mü yine başa... döndük... istanbul da bitti... artık demir parmaklıklar arasında yaşayacaktım... anam ziyaretlerime gelecekti... iyi de hangi hapishaneye atacaklardı ki... otobüs istanbul'a gidiyordu... oradaki hapishanelerde yaşayamam ben... memleketimde hapse koysunlar... anam ölür kahrından... kaderde hapse girmek de varmış... başım eğik... kadının bana kelepçe takmasını bekliyorum...

muavin geldi, kadının poşetin bardağa boşalttığı kahveye sıcak su koydu gitti.. benim bardak hala yerinde... kadın sigarasını söndürdü... bana baktı... bana bak dedi.. bakmadım...

bana bak dedi... babamın sesi kadar heybetli değildi ama anamın sesindeki sevgi tonu da yoktu... bu başka bir ses tonuydu...