siz hiç evden kaçtınız mı lan

otobüsün kalkmasına 10 dakika gibi az bir süre kalmıştı... muavin gelen yolcuların bagajlarını, ineceği yere göre koyuyordu... benim bagajım yoktu olmaması güzeldi de kıyafetlerimin evde kalması kötüydü... herkesin elince bir bavul görünce kendimi ekgib gibi hissettim... o an keşke kıyafetlerimi de yanıma alsaymışım diye düşündüm... ve keşke de alsaymışım..

herkesin binmesini bekledim... biraz sonra muavin istanbul yolcusu kalmasın diye kendince anons yapıyordu... otobüs beyazdı... mercedes 303'ü bilenler bilir... benim koltuğum da 9 numaraydı... ben arkada olsun isterdim ama sesimi de çıkarmadım... kim ne derse kabul ediyordum... yolcular binince ben de yerime geçtim... iki kapısı vardı otobüsün ama herkes önden biniyordu ve binen herkeste suratıma bakarak sorular sormaya devam ediyordu... sanki herkes kaçtığımı biliyordu... suçlu gibiydim... insanlarla göz göze gelmemek için yüzümü cama verdim... dışarıyı izliyordum ama dışarıda da insanlar vardı ve yolcularını yolculamaya gelmişlerdi... el sallıyorlardı, öpücük gönderiyorlardı... bense burnum cama yapışık onları izliyordum... bana bakan da oluyordu yanlıkşıkla belki belki de suçlu gibi... kimseyle göz göze gelmiyordum... gelmek de istemiyordum... otobüs hareket etmeye başladı geri geri gidiyorudu... bense camda... insanları izliyordum... anam kaldı dışarıda, elif kaldı... sadık kaldı... hepsi el sallıyor bana... ben de onlara sallıyorum... sonra anam kollarını açıyor el der gibi... ben el sallıyorum... otobüs geri geri gidiyor... hayatımı eze eze gidiyordu otobüs...

birden birinin yanımdaki koltuğa yalpayarak oturduğunu hissettim... öyle bir oturmuştu ki cama yapışık olan burnum daha da yapışmıştı...