siz hiç evden kaçtınız mı lan

otobüsün kalkışını bekliyorum ama aklımda binlerce soru, içimde acı... arkamda korku... çok farklı bir duyguydu... ve deli cesaretiydi... gerçi evden kaçanlar varsa bilirler... insan evden kaçtığında varmak istediği yere varana kadar herkesten ama herkesten şüphelenirler... tanıdık mı acaba, polis mi gibi sorular sorar kendine... ben de o an öyleydim... herkesten ve her şeyden korkuyordum...

yazıhanede en kuytu yere oturdum... 40 dakika falan vardı... anam çoktan uyanmıştır... babam işe gitmiş midir falan böyle sorular soruyorum kendime ama babama da kızıyorum... sonra babamın hayali aklıma gelince de korkuyorum... baba korkusu her yerde aynı... yanında olsun olmasın... ona karşılık ana sevgisi de hep aynı... ... gelen giden, bilet kesen... yolcu bekleyen... herkes bir şeyler peşinde bense hayal kuruyorum... istanbula gitmiş. büyük adam olmuş, süper bir araba almış memlekte gelmiş... tanıdık tanımadık herkese caka atıyorum... sonra bizim eve gidiyorum kapıyı çalıyorum anam açıyor sarılıyor bana... vay be geçmiş bitmiş zaman ama hani şu an bile o anki hayali yazarken içim bir tuhaf oldu... özlemliyim biraz...

neyse otobüs saati yaklaştı kadından da ses seda yok, gitti sanıyorum... ama o kadın benim felaketim olacaktı...