siz hiç evden kaçtınız mı lan

şehir merkezine giden dolmuşların kalktığı yere gittiğimde saat 6'yı 7 8 geçiyordu... yelkovan bir ile iki arasında bir yerde tıkanıp kalmıştı... tıpkı benim gitmekle kalmak arasında yaşadığım anlık sabuklamalar gibi... simsara dolmuşun ne zaman kalkacağını sordum, birazdan kalkar dedi, sen neden gidiyorsun diye de sordu... amcama mal almaya gidiyorum dedim... ihsan var ya, radyocu... kemal hasta mı ki dedi... yok ihsan amcamın işi var o dükkana bakacak... ben onun yerine gidiyorum dedim... kemal de ihsan amcamın oğlu, amcam her hafta kemal'i yollar, benden 2 yaş büyük... gider dükkanları için malzeme falan getirir. ben de bunu bildiğimden simsar falan sorarsa bunu söyleyeceğimi kararlaştırmıştım önceden... o konuda biraz zekiyimdir... tabi simsar kolaydı da... ya gelen yolculardan biri tanıdık çıkarsa diye de korkmuyor değilim... 5 bin liraydı yol parası iyi hatırlıyorum onu da verdim dolmuşun kalkmasını bekliyorum ama kalkması için de en az 10 kişinin gelmesi gerekiyormuş... ben üçüncü kişiydim... gelen kişilerin yüzüne bakıyorum tanıdık falan çıkarsa oradan da kaçacaktım...

anam 7 gibi uyanırdı her sabah, saat 7'ye yaklaştıkça anamın içim içimi yiyordu... onu da göremeden geldim... ağlayacak gibi oluyordum... hani o an anamı görsem ağlardım... ağlardım...

acaba kaçtığımı öğrenmişmidir diye de düşünüyorum...

neyse saat 7 gibi 10 kişi oldu ve dolmuşa bindik... şehir merkezine gidiyorduk... planım çok iyi işliyordu ama hesaplamadığım şeyler hayatımı orta yerinden gibecekti...