siz hiç evden kaçtınız mı lan

o panik havasını, o siniri ve o bağırışları bir kapı gıcırtısı durdurmuştu... kardeşlerim uyanmıştı, elif dört, sadık 7 yaşındaydı... elif'in elleri ağzında ağlıyordu... sadık olan biteni anlamaya çalışıyordu, anamın ağladığını görecek olacak ki anama koştu. o da ağlamaya başladı... elif duruyor kapıda... anam gel kızım dedi, ağlama bir şey yok dedi. babam elifin yanına gitti. kucağına aldı... korkma dedi, bir şey yok... abin düştü dedi.. abin düştü... ne kadar da kolay savurmuştu onca şeyi, abin düştü... elif'i kucağına alarak somyaya oturdu, pijamasının cebinden sigarasını çıkararak bir sigara yaktı... ona göre bitmişti her şey... şimdi kızgın olmasam da aklıma geldikçe kızıyorum babama... elif ağlıyor, sadık anamın kucağında, ben salonun ortasında tavandaki lambaya bakıyorum... konuşulanları tasvir etmeye çalışıyorum ve yapmak istediğimi... artık bu evde duramazdım... gidecektim... doğrulup odama koştum... yatağıma uzandım... ellerimle kollarımla yüzümü kapatmaya çalışıyorum ve galiba utanıyordum... evet bu gece kaçacaktım, ama nereye gidecektim... bilmiyorum ama bu evde duramazdım... kaçacaktım...

keşke kaçmasaydım... keşke o kapıdan hiç çıkmasaydım... ve keşke hep babam dövseydi de o salonun orta yerine düşseymişim...