siz hiç evden kaçtınız mı lan

babam tam önümde durdu, bana bak dedi... ses tonu bile heyebtliydi, bakmadım, gözlerimin içine bak dedi. bakmadım, sesinde öfke vardı, sinir vardı, beğenmemezlik vardı ama hiç sevgi yoktu... işte anamla aralarındaki fark buydu, anamın sesinde bile sevgi varken babamda zerresi yoktu... o, yüzüme bak dedikçe ben halının desenlerine bakıyordum... çenemden tutarak gözlerime bak dedi yine... o an bir kere baktım sadece... gözlerinden öfke kusuyordu... belliydi çok sinirlenmişti... neredesin bu saate kadar dedi, sustum, kaç kere söyledim sana, akşam 10 dan sonra herkes evde olacak demedim mi? serseri mi olacaksın başıma? serseri... kızıyor babam ama ben duymuyorum, susuyorum... içimden cevaplar da veriyorum... ama o duymuyor... ben serseri değilim diyorum... dışardaydık, konuştuk diyorum... başka bir şey yapmadık diyorum ama içimden... o duymuyor... duymadıkça da daha da sinirleniyor... eli çenemde hala, bense halının desenlerinde, sonra anam geldi yanımıza... babamın kolundan tuttu, yapma bey dedi, çocuklar uyuyor, uyanmasınlar... yapma dedi...

anam, garip anam... babam, anama hep kızardı, bu çocukları sen şımartıyorsun derdi, sen yüz veriyorsun bunlara... bir gün de kızdığını göreyim kadın derdi... haklıydı babam... anam hiç kızmazdı bize, ne bileyim kızsa da iki dakikalık bir şeydi... onda da üstelemezdik bile, sarıldık mı pamuk gibi olurdu... bütün analar mı böyle bilmiyorum ama benim anam farklıydı biraz...

anam, sabri'nin büyük oğluyla konuşmuşlar, hasan'ında büyük oğulları yanındaymış dedi... sen savun bu oğlunu, koru sen... ben kötü, sen iyi...

evet dedim içinden sen kötü, anam iyi...

zaten ne olduysa ondan sonra oldu...