bu benim gerçek hayat hikayem capsli

yeni evimize alışmıştım.
hatta sevmiştim de çünkü ay sonu
kapıda bağıran yaşlı bir teyze yoktu artık.
lojmandı..
5buçuk yaşıma geldiğimde
gördüğüm yazıları yazabiliyordum ama
peltek konuştuğum için okula almamışlardı.
gene de yaşıtlarımdan bir yıl evvel yazılmıştım.
derslerim gerçketen çok iyiydi.
ve beni tanıyanlar bilir yıllar boyu
sınıf başkanlığı yapmıştım. çocuktuk biz
ve ne iyi ne kötü bilmiyorduk.
iyi ve kötü yıllar gectikçe değişir.
ilk okulda babamın o okulda görevli olması
benim için artı puanken ortaokulda hafiften
ezilme sebebim olmuştu.
aslında tam tahmin ettiğiniz şekilde değildi.
okulda ki başarım torpile bağlanıyordu.
yoksa diğer çocuklarında maddi durumu
üç aşağı beş yukarı eşitti.
manevi olarak tek suni bizim
olmamızın yarattığı farklara da değinmek
istiyorum.
arkadaşlarım törenlere katılırken
ben milletin içinde babam tarafından eve gönderilirdim.
voleybolda kaptandım en iyilerdendim ama
babam diğerleri pynarken tebrik edip saatlerce
izlediği halde ben oynarken burnumdan getirir
zaten ortaokul son sınıfa kadar oynatmazdıda.
son sınıfta hocalarım bana gerek olduğunu söylemişti.
bir kere tebrik etmedi oysa ben
bir kere bile maçı kaybetmedim.