oç teröristler arkadaşımı şehit etmişler

biz sevmiyoruz böyle ülkeyi...
mafyanın elindeki adaletten, meclis dışında kalan muhalefetten, gizli iktidarın emrindeki hükümetten rahatsız oluyoruz. cezaevlerinde politik hükümlüler kurşunlanırken acı çekiyoruz. koruculara ödenen maaşların, milli eğitim bütçesinden fazla yekün tutmasından utanıyoruz. siyasal mekanizmanın üç kişinin koltuk tutkusu elinde kilitlenip kalmasından hicap duyuyoruz. okumayan, yazmayan, düşünmeyen; okuyup yazanı da cezalandıran bir ülkeyi kabullenemiyoruz. fanatizmin, maçoluğun ve "ne moziyiği ulan", "nedir lan bu" türünden faşizan dayılanmaların spordan siyasete, iletişimden pop müziğe kadar her alanda kök salmasından ürküntü duyuyoruz. parasızlıktan hastanelerde ölülerimizin rehin kalmasından, 21. yüzyılın eşiğinde hâlâ veremle savaşıyor olmaktan, "birimizin bile dünyaya bedel" olduğu dolduruşuyla yetiştirildikten sonra avrupa’ya yalvar yakar girmeye çalışmamızdan yüzümüz kızarıyor. i̇nsanlığa bir tek özgün akademik çalışma, bir tek orijinal buluş hediye edememişken işkenceci ülkeler sıralamasında her daim başı çekiyor olmamızdan eziliyoruz.
böyle bir ülkeyi sevmiyoruz; çünkü böyle bir ülkeye layık olmadığımızı düşünüyoruz. o yüzden de daha iyi ve sevilesi bir ülke için mücadele veriyoruz.
giderek paranoyak bir aşk hikayesine dönen "ülkeyi en çok kim seviyor" yarışmalarından nefret ediyoruz. ülkeyi bu haliyle sadece bu halden rant yiyenlerin sevdiğini biliyor ve buna karşı çıktıkça üç noktalı tehditlerle karşılaşıyoruz.
ama "biz burdayız" tehditlerine rağmen, terketmiyoruz da... meraklanmayın; siz ordaysanız...
... biz de burdayız..