xinkaresi

akdeniz yaraşıyor sana

yıldızlar terler ya sen de terliyorsun

aynı ıslak pırıltı burun kanatlarında

hiç dinmiyor motorların gürültüsü

köpekler havlıyor uzaktan

demin bir çocuk havladı

fatmanım cumbadan çarşaf silkiyor yine

ali dumdum anasına sövüyor saatlerdir

denizi tokmaklıyor balıkçılar

bu sesler işte sessizliğini büyüten toprak

o sesinin sardunyalar gibi konuşkan sessizliği

hayatta yattık dün gece

üstümüzde meltem

kekik kokuyor ellerim hala

senle yatmadım sanki

dağları dolaştım

ben senden öğrendim deniz yazmayı

elimden düşmüyor mavi kalem

bir tirandil çıkar gibi sefere

okula gidiyor öğretmenim

ben de ardından açılıyorum

bir poyraz çizip deftere

bir ada var sırf ebabil

dönüyor dönüyor başımda

senle yaşadığım günler

gümüş bir çevre oldu ömrüm

değince güneşine

neden sonra buldum o kaçakçı mağarasını

gözlerim kamaşınca senden

ölüm belki sularından kaçırdığım

o loş suda yıkanmaktır

durdukça yosundan yeşil

kulaç attıkça mavi

ben düzde sanırdım yıkıntım

örenim alkolik asarım

mutun doruğundaymışım meğer

senle çıkınca anladım

eski yunan atları var hani

yeleleri bükümlü

gün inerken de öyle

ağaçtan izdüşümleriyle

yürüyor balan tepeleri

yürüyor bölük bölük can

toplu bir güzelliğe doğru