0
yaklaşık 1.5 saat sonra evime vardım. evim evim canım evim. her ne kadar keyifli bir ortam olsa da inssanın kendi evi gibisi yoktu. kendimi çok yorgun hissediyordum. yaşadığım o pgibolojik gel git ciddi anlamda zihnimi yormuştu. hiç banyo yapacak halim bile yoktu. direk odama geçtim ve kendimi kuş tüyü nevresimlerin üzerine bıraktım. her gece yatarken o günün muhasebesini yapar, yptığım yanlışlar veya hatalar varsa bunları değerlendirir bu konuda dikkatli olmak adına kendime yol göstermeye çalışırdım. aslında bunu dünyadaki her insan yapsa eminim biraz daha düzgün bir ahlaki toplumda yaşardık diye düşünüyorum. bende bu kadar insanın içinde tek doğru birey değildim ama kendime saygımdan dolayı yanlışlarımı söyleyenler hiç bir zaman kızmadım kızamadım.
göz kapaklarım yavaş yavaş düşüyor sanki iç muhasebem bana tatlı bir ninniymişçesine beni gevşetiyordu. ilk defa böyle oluyordum. ilk defa kötü şeyler uykumu getirmişti ilk defa algılarımı sakinleştirmişti. okyanustan gelen dalga sesleri ve evime vuran ayın ışığı panjurlarını kapatan gözlerimle derin bir uyku için beni bu sefer 3. hayatıma yani ruhumu hayaller dünyasına taşıyordu...
