hilal cebeci

çok severdim eskiden ben onu.

bu gri şehrin tek tatlı pembe-mavi hayaliydi benim için.
sonra ağladığını gördüm televizyonda.
tam benim de ağladığım zamanlara denk gelmişti üstelik.

sıradan bir otobüse binip sıradan bir kasabaya gidebilirdi halbuki benimle.
istese bütün güzel kelimeleri bir araya getirirdim onun için
ya da istese sonsuza kadar susabilirdim.

mavi gözleri bakmasın yere diye dünyayı ters düz edebilirdim.
çok başarılı olabilirdim.
katil olabilirdim.
kapısında yatabilir
uğrunda ölebilirdim.

sevgililerim kıskandı onu.
arkadaşlarım kötü kadın dedi.
siz bir meta haline çevirdiniz onu.

ama ben onun saat 9 dan sonra ,
muhtemelen lüks döşenmiş odasında,
beyaz veya herhangi renkteki duvarlara bakarak,
geçmişte yaptığı hatalara göz yasşı döktüğünden emindim.

sonra bişeyler oldu.
kayboldu hilal ortadan.
ben eski resimlerine bakarak gülümsedim ona hep.
( hala gülümserim )

aşktan farklı bişey bu.
çok daha önceden belki başka bir hayattan tanışıyoruz biz onunla sanki.
reankarnasyona inanmam.
ama daha önceki hayatlarımdan birinde ya annem , ya kardeşim , ya da sevgilimdi hilal.
ayrılışımızın acı olduğunu hissederim hala.
kim bilir belki bir gün tanışır ve nerede tanıştığımızı bulmaya çalışırız.

kim bilir?