bu benim gerçek hayat hikayem capsli

dil altım vardı.
konuşmam kimine göre gülünç kimine göre sevimliydi
ama çok dikkat çektiğim aşikardı
. bahsettiğim ebuzer amcanın arkadaşları beni
aralarına alır şarkılar söyletirlerdi tabi ben söyleşimin komik olmasından değil güzel söylediğimden
sanar pek keyiflenirdim hava bile atardım şüleymanlara.
her evlerinin önüne gidip
şüleyman dediğimde ailesinin
kahkahaya boğulmasına anlam veremez bozulurdum da.
ah bu arada
benim dil altım olduğunu 6 yaşımda öğrendik yani
o mahalleden gidince.
kimse bana söyleyişimin yanlış olduğunu demiyordu
sadece gülerler yada yanlış anlaşılmaya müsait bir kelimeyse ikaz ederlerdi
her iki tepkide beni hırçın yapmıştı.
haksızlığa ugradığımı savunuyordum.
kim dinlerdi ki. nedenini yıllar sonra anladığım ama
o zamanlar beni kıran ve
yıllarca şarkı söylememi engelleyen bir anım var
teyzemin benden 2 yaş kadar büyük kızıyla şarkı söylüyorduk
bir gün. ev kalabalıktı.
Atilla Taş ın ham çökelek şarkısını
öğretmişti bana. yatagın üzerine
çıkmış hoplaya hoplaya söylüyorduk ki annem geldi:
_ordek sen sus!
dedi.
ordek sen sus?
yani kuzenim söyleyecekmiydi.
evet. söyledi de.
ne hissettiğimi tahmin edemezsiniz.
anneme öfke dolmuştum kırılmıştım.
bu uzun yıllar içimde kaldı çok sonra
aklım erince anladım o zamanlar dil altım vardı
ve h harfini telafuz edemiyordum.
yutuyordum.