bu benim gerçek hayat hikayem capsli

parkın hemen önündeki evdi bizimdi
şimdi bile gitseniz sözü geçen evi bulmanız münkün.
penceresi beyaz boyalı dışa dönük parmaklıkları
olan giriş kattı evimiz.
bizden sonra kiracıları olmamış çocuklarından birine
bırakmışlar diye duydum..
daha fazla detaya girip olayları unutmadan
hikayeme devam etmek istiyorum.
mahallede tanıdığım çocuklar sadece
murat la süleyman değildi merve lerde vardı.
diğer kız kardeşinin adını unuttum.
Allah bilir gerçi tüm mahalle hatta
o yaşıma rağmen ben bile bilirdim ki anne
babası organize hırsızdı. zennur olması
lazım annesinin ismi. inanın hatırlamıyorum. çocuklarda bu aileden nasiblerini almışlardı. okul görevlisi
olan babama verilen onunda o zamanlar
tek çocugu olan bana getirdiği oyuncaklarımı
göz göre göre elimden alırlardı
da tek ses çıkaramazdım anneeeeeeee dışında tabi.
zavallı annem genç yaşta kimsesinin olmadığı
büyük şehire geldiği yetmezmiş gibi
sınırlı görüştüğü insanlarla da benim yüzümden
papaz olurdu.
hala da öyle gerçi.
gücüm yetmez bişey yapamazdım evet yaramazdım ama
tüm nazım beni sevdiklerini bildiklerimeydi.
murat la süleyman a yaptıklarımda bu yüzdendi.
bir onlarla anlaşırdım.
ev sahibimizin kız torunuda beni sevmeyen hatta
ezenler arasına eklenince sadece
erkek arkadaşlarım kalmıştı etrafımda.
faza tahlil yapamayan beynim o zamanlarda başlamış gruplandırmaya
insanları da haberim yokmuş.
varmış bile kızlar beni sevmiyor yargısına.