bugünün bir de yarını var

ama o anlık heycanla içimizde umut var panpalar... irem o zamanlarda mesajlarda da biraz soğuk davransa da arada ısınıyordu bazen.. ben çok üzülüyordum tabi bu duruma. bazen ayrılığın soğuk nefesini ensemde hissedip ağlardım, ama benim bi huyum vardır kendimi bildim bileli ağlarken öyle herkesin içinde ağlamami üzüntümü de belli etmem, gece yatarken sessizce gözyaşı dökerim gıkımı çıkarmadn.. o gecelerde de öyle oldu, yastığın bi tarafını ireme ayrdım ıslatmak için.. en umutsuz anlarımda beyzadan yardım istedim ne desem ne yapsam diye, bazen rölantideki bi sigaradan çıkan serseri dumalnar gibi savrulmak, ireme resti çekip bu ağlamalara hayvanca bi ağlamayla son vermek istedim ama yapamadım... ona bağlanmıştım bi kere ve bu düğümü bir special force üyesi bile çözemezdi