ayrılık

hiç gelmeyecek sandığın bir şey oluyor geldiğinde. hayatını adadığını düşündüğün, bir an bile bitmeyecek diye bir yola girdiğin, hayatında en sevdiğin değil tüm sevdiklerini geride bıraktığın birinden ayrılmak. bunları yazmaya başladığın anda bile gözyaşlarını içine akıttığın bir his. çünkü gerçekten ama gerçekten de çok sevdiğini hissettiğin birisidir o. öyle birisi ki sen onun elini ilk tuttuğun anda ona "hayat" demişsin. hayatı olmadan yaşayabilir mi insan demişsin. yüzündeki gülümseme demişsin. gözlerindeki parıltı demişsin. ama olmamış işte becerememişsin sevmeyi. onun istediği gibi sevememişsin onu. ayrılık vaktini ertelemişsin belki de sadece bunları öğrenmeye başladığın zamanlarda. keşkeler sarmış her tarafını. gidicem demiş ve gitme diyememişsin çünkü sevmiyor artık seni. ama o anda bile onu düşünmüşsün gitmesem dediğinde sevmediğin biriyle kendini mutsuz etmene dayanamam demişsin. ayrılık zor geliyor o yüzden değil mi?? hala severken ayrılmak... herkes sana diyor ki "senin için böylesi daha iyi" ama sen yaptığın herşeyi ama herşeyi sadece o istiyor diye değil sen de istediğin için yapmışsın. evet çok mutlu değilmişsin belki beraberken. ama "o"nsuzluk kadar içi boş bir şey görmemişsin hayatın boyunca. nadir de olsa öyle güzel bakmış ki sana dünyadaki tüm acıları unutmuşsun.
neden ezdirmişsin ki kendini? SEVDiĞiN iÇiN.. hem de çok sevdiğin için. ezdirmek değildi çünkü onlar o anda.. severek isteyerek yapılmış fedakarlıklardı onlar. hep o mutlu olsun diye. çünkü onun mutluluğu senin de mutluluğun demekti. ama hepsi artık geçmiş zaman. ayrılık işte. geldi. buldu beni de. sonradan da koymadı. anında koydu.