burda en kral salaklığımızı anlatıyoruz

beyler ne olursa olsun anlatıcam lan düşündüm artık içimi dökmenin vakti geldi. o gün moralim bozuktu arkadaşım dedi ki "ben babaannemin yanına gidicem gel sende moralin düzelir".. demez olaydı ibine. benim aklımda oraya gitmek yok, bir an önce yurda gidip yaydıra yaydıra 2 saat posta posta sıçmak var. 5 gün olmuş amk deliricem. neyse uydum kafasına(kafamı skiim) gittik. yolda falan unuttum takumu, bi yandan da kendimi rahatlatıyorum "olm düşünme fazla, yokmuş gibi farzet" falan ama hissettiriyo kendini tak oğlu tak. gittik yemek yedik, muhabbet, çay-sigara derken hem kendimi iyi hissediyordum, moralim falan düzelmişti, hem de takumu baya baya unutmuştum. sadece kısa bir an düşündüm ve arkadaşıma hayatımın o ana kadarki en pişman olduğum cümleyi söyledim... "ben bi tuvalete kadar gideyim"... ulan tuvalete girdim, bi kolaçan edeyim dedim delikten gider mi gitmez mi rezil olmayalım elalemin evinde diye. bunu genelde yaparım beyler çünkü maalesef tuvaleti rahatça tıkayabiliyorum. ulan dayanamadım daha fazla, zaten 5 günlük tak, ben daha klozete oturmadan çıkmış bu! ulan böyle bi acı yok! sanki onuz doğuruyorum amk! neyse o parça çıktı bi bakim dedim... hagibtirr... ulan klozetteki su gözükmüyo! aha dedim şimdi taku yediğim andır. bi de napıcam ne edicem derken bu sefer artçı taklar geldi, o stres ve panik anında dayanamadım ve başladım tekrar sıçmaya... ama nasıl... sıçarken aklımda olan tek şey, o takların klozette hangi seviyeye kadar yükseleceğiydi ve ben bu düşünce yüzünden iyice panikliyor ve daha hunharca sıçıyordum. en son her şey bittikten sonra ayağa kalktım, bi güzel toparladım kendimi, klozete baktım... daha sifonu çekmeden anlamıştım zaten tıkandığını, yine de bi deneyeyim dedim. tahminim doğru çıktı, tıkanmıştı tuvalet, su da klozetin en üst hizasındaydı. düşündüm düşündüm yok bi çaresini bulamadım, mecbur arkadaşa söylücem. tam tuvaletten çıktım arkadaşım da salondan çıkmış tuvalete doğru geliyordu. "nerdesin olm 45 dk oldu", hagibtir dedim içimden ve başladım. olm böyle böyle tuvaleti tıkadım. ama nasıl söylüyorum gayet normal bişeymiş gibi, halbuki içimde 96 parçalık yemek seti gibi parça parçayım utancımdan. neyse geldi baktı baktı, ve gidip babaannesine söyledi. evet beyler tıkadığım tuvaletin sahibine söyledi. ben utancımdan klozetin kapağını kapatmıştım ama o vicdansız kadın gelir gelmez yaptığı ilk iş sifonu çekmek oldu, ve asıl şamata bu hareketten sonra başladı.
yerde kahverengi-sarı arası sular mı ararsın, parçalanmış taklar mı ararsın ne ararsanız vardı. sesleri duyup gelen dede(!) de 3ümüzün yanında bitince tuvaleteki harareti anlatamam. artık kızarmayı geçtim, utancımdan direk çürüyorum lan amk çürüyorum, yüzüm morarmaya başladı amk! dedim dayanamıyorum ben bi balkona çıkıp sigara içicem. "ulan hem sıçtın, üstelik eşşek gibi sıçtın tıkadın, bi de hala neye güvenerek artizlik yapıyosun lan! havan kime amk!" diyenleriniz olabilir, bu gayet normal. ama inanın o anda siz olsanız -ki umarım hiç bir zaman olmazsınız- aklınıza gelen ilk şeyi yapmak için oldukça ısrarcı olursunuz. çıktım balkonda sigara içiyorum, yanıma arkadaşım geldi. ben utançtan ölüyorum gece hava buz gibi ama ben ne biçim terliyorum anlatamam. arkadaşım o an zort dese koşa koşa izmire dönücem amk o kadar. ama o an harbiden tek kelime etmedi, sanki hiç sıçmamışım gibi sigaralarımızı içtik. i̇çeri döndüğümüzde muhteşem dede, elinde bi telle klozetin giderinde ufak bi delik açmaya çalışıyordu. nasılsa suyun basıncı ile ufak delik büyür büyür ve ben bu utançtan kurtulabilirdim. ama o kadar kolay değildi. 45 dklık sıçıştan sonra o parçalar neredeyse klozetle bütünleşmiş, çimento gibi kaskatı olmuş. artık yüzümde değiştirecek renk kalmadı beyler. şu an bile morarmş bi vaziyette size yazıyorum amk. 10 dklık bi uğraştan sonra o beklediğim(iz) delik açıldı ve klozet vakumlanmış gibi bir ses çıktı. o sesi caddenin ana giderine ulaşana kadar duydum, gerçekten duydum beyler. şimdi ise savaştan çıkmış bir tuvalet kalmıştı, yorgun, pis ve havasız... ben daha fazla dayanamadım ve kendimi odaya kapadım. bütün gece odadan bir daha dışarı çıkmadım, arkadaşım geldiğinde de uyuyor numarası yaptım. sabah olduğunda da hemen eşyaları topladığım gibi izmire döndüm ve önümdeki 2 hafta kadar sıçamadım korkumdan... bu da böyle bi anımdır işte