öyle bir sır biliyorum ki bunu anlatsam

etrafama göz gezdirmeye başladım. çeşitli tablolar vardı ve belkide bu zamana kadar hiç görmediğim garip şekiller vardı. yani hiç böyle birşeye raslamamıştım. benim bildiğim ya deniz resmi olur ya da şelale... ne bileyim garip garip şekiller baktıkca sanki bir yolculuğa çıkıyormuş gibi his yaratıyordu. çok hoş birşey değildi. eski püskü birşeydi. hemen telefonumu çıkarıp fotosunu çektim ve altında yazan 1-2-2-2sdn yazısını kaydettim ve elimdeki laptoba yazarak googledan aradım. yani sebebsiz merak etmiştim ve bu resme benzeyen bir kaç resmi bilgisayarıma kaydettim. ne tuhaftır ki bilgisayarım googledan bulduğum buna benzer resimleride 1222 diye kaydetti. bundan pek bir anlam çıkarmadım ve çıkarmak istemedim. çünkü basit bir mantıkla çözebilirdim. neyse diyerek gözlerimi yumdum. ama bunaltıcı havası bir türlü uyutmuyordu. odamda bulunan televizyonu açtım ve açık olan kanal 1222 sayıdaydı. bu sefer gerçekten şaşırmıştım .çok enteresan bir yanı vardı durumun bu türk kanallarından biriydi ve çok enteresan bir film başlamıştı. biraz izledikten sonra. zar zor olsada uykuya dalmıştım. çocukluğumdan beri alışkanlıktır. televizyon kapalı olunca uyuyamam. sabah kalkar kalmaz rehber kızı aradım ve otelin önünde buluştuk. bana kazı aletleri lazım dedim daha önce bu iş için gerekli izinleri çıkarmıştık. oda kolay kolay bulamazsın üstelik birde yabancıysan dedi. ancak şu ilerde böyle şeyler satan ve arkeolog olan bir türk var. istersen onun yanıan gidelim belki türk olduğun için yardımcı olur dedi. peki dedim ve gittik. zayıf sıska biri karşımıza çıktı. türk olduğumu söyleyince sevinçten boynuma sarıldı ve gözlerindeki o korku ve hüznü gördüm. gözlerinde ya yardım çağrısı vardı ya da kaç kurtar kendini gibi bir bakış vardı. çok tuhaf olmuştum ve bende sebebsiz ağladım. neyse gerekli malzemeleri alarak oaly yerine doğru yola koyulduk. ne tuhaftır ki gideceğimiz yer bulunduğumuz bölgeye çok yakın olmasına rağmen, rehber kız beni baya bir dolandırdı diyebilirim ama sesimi çıkarmadım. tamam sudanı bilmiyor olabilirim ama gelmeden önce baya bi araştırdım. otelinin buludnuğumuz yere yakın olduğunu söyleyende o kızdı. ayrıca bilgisayarımdaki programda 30 dk olarak gösteriyordu. ne tuhaftır ki 2 saattir yoldaydık. gittiğimiz yer ise o kadar ucube ve az kişinin bir yaşadığı bir yer değildi ama vardığımız yer böyle bir yerdi. tamam ben işim gereği araştırma yapacağım yeri bilmem ve öğrenmem lazım. ancak sudanlı yekililerin bana eşlik etmeleri gerekirdi. yoksa çok rahat kandırılabilirdim ama inanmak zorundaydım bu gelişmemiş ülkede. kimse kimseyi giblemiyordu. zaten yöneticilerin umurunda bile değildik. araçtan indik ve 100 metra daha yürümek zorunda kaldık. bölgeye ulaşmıştık onların söylemiyle. yolda yanımıza 2 arkadaş daha katılmıştı. ama ben buranın olmadığını hissediyordum.