1. 1.
    0
    "önce kelime vardı." diye başlıyor yohanna'ya göre incil. kelimeden önce de yalnızlık vardı.
    ve kelimeden sonra da var olmaya devam etti yalnızlık...
    kelimenin bittiği yerde başladı; kelime söylenemeden önce başladı.
    kelimeler yalnızlığı unutturdu ve yalnızlık kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde.
    kelimeler yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu.
    yalnız kelimeler acıyı dindirdi ve kelimeler insanın aklına geldikçe yalnızlık büyüdü dayanılmaz oldu.
    selim işık yalnızlığını kelimelerle besledi.
    kelimelerin anldıbını bilmeden önce tanıdığı yalnızlığı kelimelerin içinde yetiştirdi.
    eski yaşantılarının hastalığından yeni kalktığı sırada aldırışsız kelimeler konuşurken eski yaraların eski kelimelerinin göğsüne saplandığını duydu birden; sustu kaldı.
    kelimeler yalnızlığını yaşamasına da bırakmadılar onu.
    her yandan kuşatıp saldırdılar. kullandığı kelimeler de dönüp ezdi onu soluksuz bıraktı.
    sonra yatağından fırladı birden selim bütün kelimeleri ve yaşantılarını ezdi ayağının altında.
    güneşe çıktı. güneş gözünü acıttı bir süre sonra perdelerini kapayıp kelimelerin karanlığına döndü.
    birtakım kelimeler bağışladı onu; aralarında gene yaşamasına izin verdiler.
    bu kelimelerle birlik olup amansızca saldırdılar başka kelimelere; aşağılayan ezen soluk aldırmayan kelimelere.
    yendi yenildi; sonunda gene yenildi kelimelere kelimelerle birlikte açtığı savaşta.
    yalnızlık hep oradaydı...

    yalnızlık budur panpa.
    ···
   tümünü göster