ulan çok yalnızım

fotoğraflarına baktığında çok kötü oluyorum. onun gülüşünü görmek, başkalarının yanında mutlu olduğunu görmek veyahut ben yokken onu gayet mutlu görmek bana çok koyuyor. aşağı yukarı 20 gün sonra, 3 temmuz'da tam 3 sene olacaktı. tam 3 sene be kardeşim.

anılar dimi kardeşim anılar. ansızın gözünün önüne geliverir dimi. yatağında, kollarındayken, hala seninken, masum gülüşü, güzelliği, vücudunun mis kokusu... sana sevgi dolu bakışı... ve daha sonra da düşünürsün dimi kardeşim? acaba şu an başkasının yatağında mı, acaba şu an başkasının kollarında mı uyuyor? acaba şu an başkasının mı gözünün içine duygulu bir şekilde bakıyor?

ama zaman zaman da belki hala bir şans vardır diye düşünürsün kabul et. asla tamamen bittiğini kabullenemezsin. geçici bir şeydir belki dersin. belki değerimi anlar, beni hala sevdiğini hatırlar dersin. ve hatta sorarsın. gece yastığa kafanı koyup, tavana baktığında bile mi aklına gelmiyorum? utanarak, çekinerek, hayır der. hatta diyemez, susar. cevabını sen anlarsın. bütün bunlara rağmen hala derinde bir yerde "belki tamamen bitmemiştir" diye bir umut beslersin dimi?

bu sabah bir umut var içimde
nasıl olsa geri gelirsin diye
her şey yerli yerinde yine
bu sabahların bir anlamı olmalı