ulan çok yalnızım

keşke bu antidepresanların etkisi hiç geçmese güzel kardeşlerim. keşke kafam züt gibi olsa her daim. yarak kürek işleri düşünmesem. ama kötü yani içki içemiyorum bu aralar. antidepresanlar içkiyle alındığında sıkıntı olabilirmiş. yani her ne kadar yaşamdan soğumuş olsam da, ölümden hala korkuyorum. bu bir bakıma güzel birşey. ölümden hala korkabilmem bana güç veriyor. yaşamaya asılabiliyorum.

ama hala aynı. değişen bişey yok. yalnızlık, boşluk, saçmalık. herşey aynı. günün sona ermesini beklemek. yatağa girip bir an önce uyuyabilmek ve hiçbirşey düşünmemek. bunları istemek. herşey aynı.

o kadar karmaşık şeyler hissediyorum ki anlatamam. önceden sevgilime sarılıp uyuyamamanın ekgibliğini hiç bu kadar hissetmemiştim. bu alışılması çok zor birşeymiş. beni karmaşık duygulara sürükleyen de alışmaya çalışıp alışamadığım durumlar zaten. kimseye yalan söyleyemem ki. alışamıyorum, olmuyor yapamıyorum. ne yapayım şimdi? mutlu olmak istiyorum ve olmuyor. ne yapayım?